Onder het motto ‘nieuwe dag, nieuwe kansen’ ging ik weer op pad richting de 1960 meter hoge El Picón. Ditmaal had ik me een paar kilometer verplaatst met de wagen om zo via een andere route te kunnen wandelen. Ik vertrok vanuit het kleine dropje Cordiñanes de Valdeón. In tegenstelling tot de dag eerder was het nu wel met een rustige aanloop. Met een licht stijgende trend liep ik het eerste uurtje op de flank van de berg. De zon was weer van de partij en belichte prachtig de overzijde van de vallei. Ik liep ook nog een stukje door een bos waarin alle rotsen bedenkt waren met fel groene mossen! Ik maakte goed gebruik van dit opwarmertje om mijn ogen de kost te geven en ook nog wat snacks naar binnen te werken. Ik wist natuurlijk wat er ongeveer aan zat te komen. En ja hoor, ik kwam het bordje ‘Fin de zondagswandeling’ tegen. In mijn hoofd vertaalde ik dit naar ‘maak je borst nu maar nat’. In de verte kon ik uitmaken waar het pad zou kunnen lopen. Dat beloofde een steil en small paadje langs de bergwand te worden! Ik deed nog een laatste paar lagen uit en begon aan de lange klim.
Het werd meteen al een stuk uitdagender. Het pad werd niet alleen veel steiler maar ook een stuk smaller en kronkelende zich langs de steile bergwand. Links kon ik mijn hand tegen de berg zetten en rechts was er alleen maar lucht en een vallei. Niet de juiste plek om een misstap te begaan en te struikelen! De afgelopen dagen was het al heel de tijd prachtig weer maar ook weer op deze tocht liep ik al vanaf de start in de schaduw. En aangezien het januari is geeft dat een groot verschil. Daarom dan ook dat ik extra blij werd toen ik opmerkte dat het pad verderop oplichtte door de zonnestralen. Instant geluk.
Het was jammer genoeg wel van korte duur. Het pad draaide links de berg om waardoor ik terug aan de schaduwkant van de berg liep. Gelukkig bleef het wel steil omhoog lopen waardoor je niet de tijd had om af te koelen. Op dit stuk werd het me duidelijk dat ik niet alleen was. Ik werd in de gaten gehouden. Dit keer niet door tientallen roofvogels maar door iets met 4 poten. Af en toe zag ik hogerop op een rots iets naar beneden staren. Het liep ook niet weg, hij of zij stond daar gewoon te staan. Initieel dacht ik aan de klassieke berggeit. Maar daar leek die wat groot voor, maar dan ook weer te klein voor een hert. Naarmate ik verderop de berg klom zag ik deze steeds terug verschijnen op andere plekken. Was dit telkens hetzelfde dier of waren het er meer? Het bleken er meer te zijn! Eerst zag ik er 2, dan werden het er 3 en uiteindelijk was dit een groepje van 7! Wanneer ik in het verleden berggeiten tegenkwam liep ik er altijd gewoon langs of door. Met het nodige gemekker gingen ze wel aan de kant. Maar ditmaal verschoot ik wel toen ik een heel ander geluid hoorde naarmate ik dichterbij kwam. Deze soort maakte een vergelijkend geluid met een kat die boos is. En aangezien wij vroeger thuis een kat hadden, herkende ik dit meteen en was dit geen goed nieuws! Met dat in het achterhoofd ging ik maar snel verder. Ik had geen zin in ruzie met 7 ‘geitachtigen’.
Mijn research nu zegt me dat dit ‘Cantabrische gemzen’ waren. In de winter zakken zij af naar lager gelegen gebieden om zich te voeden met mossen en grassen. En zij leven dus in roedels. En waarschijnlijk niet agressief maar dit wist ik toen allemaal niet natuurlijk.
Ik zet mijn tocht verder en de hellingsgraad zwakt af. Ik kom ook weer in de zon en dit is weer zeer welkom! Doordat ik verder op de zonzijde van de berg wandel is er meer begroeiing. Hoewel het wel enkel grassen zijn is het wel een duidelijk verschil met de schaduwzijde van de andere bergflank. Ik kom in de buurt van mijn gemarkeerde ‘eindpunt’ op de kaart. Maar voordat ik deze bereik kom ik weer een gems tegen. Deze staat in het midden van het pad en maakt ook dat specifieke geluid. Ik loop een klein stukje terug om te bedenken wat ik ga doen. Ik heb geen zin om hier om te draaien want de top is binnen bereik. Dus ofwel loop ik rondom de gems, of ik loop erheen in de hoop dat deze afdruipt… Ik heb geen zin in beide opties. Gelukkig toont er zich een derde optie. De gems druipt af vooraleer ik verder ga. Het pad is weer vrij. Joepie.
Ik bereik even later het eindpunt. Met een lichte teleurstelling want ik sta nog steeds op de bergflank. Dus ik besluit verder te klimmen! Hoe hoger ik kom valt het me op dat in de verte er nog veeeel meer gemzen lopen op de andere bergflanken. Het is impressionant om te zien hoe deze gemzen over de flanken lopen zonder angst om naar beneden te storten! Diezelfde skills heb ik alvast niet.
Uiteindelijk beland ik de top van Cerro del Rayo. Op 1833 meter hoog. Hier heb ik een prachtig uitzicht op de 2078 meter hoge Cerra del Rayo en El Picoń. Tot El Picoń kom ik ook deze keer niet. Het was best een pittige klim en ook het resterende daglicht is niet oneindig. Aan de andere kant heb ik ook nog prachtig zicht op de besneeuwde toppen van Torre Parda, 2314m en Torre Bermeja, 2392m hoog!
Ik neem het allemaal in me op en zet de terugtocht in. Ik behoud een goed tempo want zodra ik weer in de schaduw kom is het best fris! Uiteindelijk bij de auto besluit ik ook nog in de Picos de Europa te blijven overnachten. Het is minstens anderhalf uur uitdagend rijden vooraleer je uit het gebergte bent. En daar heb ik niet de energie meer voor en het is ook gewoon nog een veel te mooie avond om in de auto te kruipen! De zonsondergang is prachtig magenta gekleurd waarna een heldere sterrenhemel zich toont. Je hoort mij niet klagen vandaag!
